કૃષ્ણ મારુ પાલવડે બાંધ્યુ રતન
ગામડાની સ્ત્રી પોતની પાસેની અમૂલ્ય વસ્તુઓને પાલવની ગાંઠે બાંધી રાખે છે. વારે વારે ગાંઠ છોડીને કે અડકીને તેને તપાસે છે કે કશું ખોવાયુ તો નથીને! એમ પ્રભુ–ભક્ત પણ ભગવાનને હ્રુદયમાં સાચવી રાખે છે અને વારે વારે તેને યાદ કરીને ખાતરી કરી આનંદ માણે છે. એવુજ કંઈક રુપક રચ્યું છે આ ભજન–ગીતમાં. ગમશે.
કૃષ્ણ મારુ પાલવડે બાંધ્યુ રતન,
હૈયે ધરીને કરુ જતન………. કૃષ્ણ મારુ.
વારીજાઉં મનહર નીલુ વદન,
દિવ્ય તારાં અમી ભર્યાં છે નયન,
અધર ધરે વેણુને કરે નર્તન………કૃષ્ણ મારુ.
કેશ તારા ઘૂઘરીયા કાળા સઘન,
શિશ ધરે મોરપીંછ ડીલે ચંદન,
કંઠે શોહે મણિ ને પીળુ વસન……..કૃષ્ણ મારુ.
ઝંખે મારો આતમ હરિનુ મિલન,
નાથ તને જનમો જનમનુ વચન,
“સાજ” તારા નિત્ય પખાળે ચરણ………કૃષ્ણ મારુ.
રાગ – સારંગ/ભિમપલાસી
“સાજ” મેવાડા
Banshari Banine 
