આજે કનૈયાને થોડો અળગો કરી થોડી માનવીય વાત!ડોકટર થવામાં મારા ઘણા સારા જૂવાનીના વર્ષો વહી ગયા. સર્જન થઈ નોકરી કરતો થાઉં અને પછીજ પરણવું એવું પણ લીધેલું. એટલે મારા ઘણા મિત્રો પરણીને બાપ બની ગયેલા. આ બંદા તેમના લગ્નોમાં નાચે અને સ્વપ્નો જુવે. એવા સમયમાં એક મિત્રના દિકરા જિગરના પહેલા જન્મદિવસની પાર્ટીમાં ગયો અને તેનો જે અનૂભવ થયો તેનાથી આ કાવ્ય રચાયું હતું. ત્યાર પછી એ મિત્ર કુટુંબ સાથે અમેરીકા જતા રહ્યા અને અમારો સંબંધ ધીરેધીરે ભૂલાઈ ગયો. કદાચ જીગર પણ અત્યારે એકાદ બે બાળકોનો બાપ બની ગયો હશે. જિગર, ભઈલા, તું ક્યાં છે?જુવાનીનું એ ઉર્મિસભર રૂદય વચ્ચેના સંઘર્શમય વર્ષોમાં ક્યાંક ખોવાઈ ગયું હતું, જે હમણાં ફરીથી ખીલી રહ્યું છે. અલબત્તા થોડી અલગ રીતે, પ્રભુ પ્રેમમાં, કૃષ્ણ ભક્તિમાં. આપ સૌ મિત્રોને કેવું લાગ્યું?
‘જિગર‘ નો જન્મદિન
(મંદાક્રાન્તા)
જોને આજે જિગર તુજને વ્હાલ મિત્રો કરે છે,
પાપા મમ્મી અધિર બનતાં ભાલ ચુમી ભરે છે.
જાનેવારી પ્રથમ દિવસે સાત ચાળીસ વાગે,
હા! એ તારો જનમ દિન છે, કેમ ભૂલી જવાશે?
કાપી તેંતો સરસ ગમતી કેક તારે કરેથી,
ઠારી દીધી ઝળહળતી મીળબત્તી ફૂંકેથી.
ભેટો મોટી સહ રમકડાં,આપતા આશિર્વાદો,
થાજે મોટો દિપ જગતમાં, કુળનો તારનારો.
મારી પાસે કશું નહિ મળે, અર્પુ આ લે કવિતા,
હૈયામાં આ સહજઉઠતી,ઊર્મિઓની જનેતા.
“સાજ‘” મેવાડા
Banshari Banine 